Μίζερη φύση ;!

«Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση» ακούμε σε ένα μεγάλο τραγούδι ενός ακόμα μεγαλύτερου Ανθρώπου..
Από όποια πλευρά κι αν σκεφτώ αυτόν τον στίχο, καταλήγω πάντα σε μια ερώτηση: «Εμείς κάναμε τη ζωή μας μίζερη ή ήταν από πριν καν γεννηθούμε ;» .
Όσο περισσότερο ζω, όσες περισσότερες εμπειρίες μαζεύω, όσους ανθρώπους κι αν γνωρίζω, παρατηρώ πως μάλλον είναι όντως η φύση μας μίζερη. Είναι σα να γεννιόμαστε με τη μιζέρια φυτεμένη μέσα μας.
Με το παραμικρό άσχημο που θα συμβεί, πιάνουμε τη γωνία μας και κλαίμε. Μιζεριάζουμε και μετανιώνουμε για τα πάντα. Επιλέγουμε πάντα να ζούμε έτσι, παρά να αντιμετωπίσουμε κάθε άσχημο, κάθε τι που μας χαλάει,ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Καταστρέφουμε στιγμές, απομακρύνουμε ανθρώπους, χάνουμε ευκαιρίες, γκρεμίζουμε όνειρα...
Έχουμε φτάσει σε άσχημο επίπεδο. Στο πιο χαμηλό. Ζούμε μίζερα.
Η χειρότερη μορφή της ανθρώπινης ζωής, είναι η μίζερη.
 

Αντικρίζοντας λοιπόν, αυτή την άσχημη εικόνα, δε μένει παρά να καταλήξω στο γεγονός ότι, από τη φύση μας φτιαχτήκαμε για να είμαστε έτσι. Αλλιώς γιατί;
Γιατί να ζούμε αδιάφορα και στενάχωρα ενώ μπορούμε να κατακτήσουμε τα πάντα; Μήπως ο αγώνας για την κατάκτηση της ζωής, μας κουράζει και μας δυσκολεύει; Μήπως μάθαμε να είμαστε βολεμένοι στα λίγα ή και στα πολλά και φοβόμαστε μη τα χάσουμε; Πώς θα φύγει η μιζέρια από πάνω σου όμως άνθρωπε;;
Πρέπει να φύγει πια. Σε καταστρέφει. Σε κάνει ασήμαντο και αναίσθητο. Δε χωράει άλλα ανθρωπάκια αυτός ο κόσμος πια.
Αφυπνίσου. Αγωνίσου. Δυνάμωσε. Κατέκτησε τα πάντα.
Μη ζεις μίζερα πια. Τέλος!


Σπουδάστρια του ΙΕΚ Δέλτα, Μάγδα Μπακούση